Verslagske stage Mojacar 2017

Auteur : Rupert
Gepubliceerd: Vrijdag 24 Februari 2017  14:32h

---

Kristof had vorig jaar al eens gepolst om mee te gaan, maar om min of meer professionele redenen lukte het toen niet. Dit jaar dus wel. Reizen Sterckx heeft alles op voorhand geregeld voor mij, ik moet niks anders doen dan op zondagavond mijn koffer pakken, en die maandag rond 11:00 in Kristof’s koffer steken (ik wordt thuis opgepikt!). Op het gemak richting Deurne voor onze vlucht naar Murcia. Deurne als luchthaven is piepklein, het is duidelijk dat je het je daar kan permitteren iets minder lang op voorhand te arriveren dan wij uiteindelijk deden. Vooral de ijskoude (wegens renovatiewerken) gate blijft me bij, het verlangen naar de Spaanse zon wordt er alleen maar groter op. De landing belooft al meteen, met een aanvlucht boven de Middellandse zee, en uitgebreid de tijd om het landschap te monsteren. Ik zie alvast redelijk wat bergen… .

Een ritje van een uurtje met de huurwagen brengt ons op tijd in Vera om nog even te gaan shoppen, het appartementencomplex (Torrelaguna) is netjes, mooi en ruim, hier houden we het wel een weekje uit. Ik duik om 22:00 mijn bed in om wat slaap in te halen, en dat lukt gelukkig redelijk, ’t zal spijtig  genoeg deze week niet altijd zo zijn.

 

Dag 1: Opwarmen op asfalt

Kristof heeft zijn eigen fiets meegebracht, ik heb, ietwat ter elfder ure beslist om er eentje te huren. Even over 10:00 ga ik mijn nieuwe beste vriend voor deze week oppikken om de hoek bij Aguila bikes, een Cannondale. Kristof kan vertellen wat het exact was, ik heb er net genoeg verstand van om te zien dat het een Lefty is met grote wielen, die uitstekend lijkt te bollen, dat is voor mij voldoende.

Om een beetje te wennen aan de fiets rijden we vandaag in over het asfalt, en de rit zelf is, mja, best OK. Een dikke 110 kilometer, met veel wind. Het landschap is ook, mja, best ok, vooral iets te droog naar mijn smaak. Het weinige groen dat er is, is van dat schrale, zuinige groen, voor de rest is het vooral bruin en stoffig. Het weer is, weeral, mja, óók best OK. Zonnig, nogal winderig (niet zo erg als vorig jaar volgens Kristof), net te warm met een Vento’ke, en net te koud zonder, zoiets.

De hoogtemeters van de dag, een stuk of 1500 zitten verborgen in lange stukken vals plat, de afdalingen zijn wegens de wind op kop stoempwerk. Zeker het tweede stuk van de rit voel ik me niet super, wellcht nog het gevolg van een weekje verkoudheid. Ik doe plichtsbewust mijn deeltje van het kopwerk, maar het is harken voor mij. Het allerlaatste stukje beklimming, tussen Turre en Mojacar doe ik puur op karakter, waarschijnlijk is dat niet zo’n goed idee, want ik kom beneden met volledig verkrampte benen. We eindigen de rit op het terras van wat ons stamcafé zal worden, bij San Pedro, een uitgeweken Belg, te herkennen aan het volle terras. De Hollanders mogen alle Europese campings uitbaten, zolang ze het café houden maar ons overlaten. Een Nestea en een een bordje kaaskroketten kikkeren me voldoende op voor de laatste kilometers naar huis, ik voel me alles behalve in vorm. Het mja gevoel overheerst nog, maar ik troost me met de gedachte dat Kristof hier intussen al voor de 3de keer is, hij zal wel weten waarom zeker? En recupereren heb ik altijd goed gekund, morgen dus beter.

‘s Avonds maak ik spaghetti, wegens iets te zoete tomaten en paprika’s is die in lijn met de de rest van de dag: mja, OK. Net als de beklimmingen van vandaag mankeert hij volgens mij vooral wat pit. Kristof verzekert me dat het toch wel lekker is, maar best ook, want er is meteen genoeg gemaakt voor drie dagen ;-).

Dag 2 – Bedar & off-road

Matig geslapen deze keer, ik weet niet wat onze buren naast ons doen, maar het lijkt erop dat ze vooral actief zijn tussen 03:00 en 08:00, en dat hun activiteiten nogal destructief zijn.

Enfin, om 10 uur de fiets op, daarvoor zijn we hier. Het begin is zo’n beetje hetzelfde als dag 1, maar de beklimming naar Bedar is een échte beklimming, en daar kikker ik van op. Asfalt op een relatief grote, maar al bij al rustige baan, maar het gaat tenminste echt omhoog. Iets voorbij Bedar verlaten we de grote weg en na een korte stop bij een bronnetje gaat het verder voor onze eerste off-road kilometers. Mijn moraal gaat even hard omhoog als het hoogte meter tellerke ;-).

Op die beklimming zijn we trouwens een geitenhoeder tegen gekomen. Mijn respect voor die geiten is groot. Wat wij doen op supergeconcentreerde gellekes en poeiers, doen zij op wat halfverdord gras en distels... .

We gaan verder offroad, en het landschap is hier echt mooi. Een beetje het Grand Canyon gevoel (maar dan in het klein), met al die uitgedroogde en uitgesleten rivierbeddingen. We komen terug op de grote baan naar Bedar, en we voelen ons nog goed genoeg om er nog een leuk stukje off-road aan vast te breien. We komen bij Pedro aan met een 80 km en 1400 hms in de benen, en wat mij betreft, alvast met een veel beter gevoel dan de dag ervoor.

‘s Avonds episode 2 van de zelfgemaakte spaghetti, een beetje Tabasco erbij deed wonderen ;-)

Dag 3 – Mojacar offroad

Vandaag gaan we wat spelen in de off-road tracks rond Mojacar. De rit ernaartoe gaat ook grotendeels off-road, en we komen onderweg zowaar modder tegen. Ik ga er iets te enthousiast door, of probeer dat alvast, maar wat redelijk vaste grond lijkt is dat allerminst. Na wat prullen keren we toch maar om en rijden langs de kant van de weg erlangs. Ik neem me dan en daar voor om voor de rest van de week te doen wat tot dan uitstekend uitgedraaid is, namelijk Kristof te laten beslissen hoe en waar we rijden ;-).

Enfin, na een kilometer of 10 verder komen we in wat ik niet anders kan omschrijven als een single track walhalla. Dertig kilometer MTB plezier. Ik raak een paar keer net niet boven waar Kristof dat wel doet, iets te veel druk in de banden en iets meer gewicht mee te sleuren (aluminium tegen Carbon, scheelt toch rap een paar kilo’s) is de verklaring waar mijn ego mee weg komt. Betere techniek en iets betere benen is wellicht dichter bij de objectieve waarheid ;-)

Alleszins een geweldige dag, afgesloten met “the usual” bij Pedro. Als dat hier zo dag na dag blijft beteren, dan staan ons nog een paar geweldige ritten te wachten. ‘s Avonds gaan we een pizza eten, die spaghetti zal morgen nog wel goed zijn.

Dag 4 – Bedar met een omwegje.

Was vorige nacht al niet zo super, deze nacht heb ik bijzonder slecht geslapen. Niet van mijn gewoonte normaal, maar wat doe je eraan? We vertrekken langs een mooi stukje kust, voor zo’n 20 kilometer met de wind op kop. Langs de weg lijken er mooie off-road weggetjes te liggen, maar de ervaring heef al geleerd dat dat soort trackjes meestal dood loopt, dus we houden het bij het asfalt, veel verkeer is er niet en het blijft een mooie rit met de bergen links en een redelijk woeste kust rechts.

Ik voel me moe, en probeer te doen alsof door stevig wat kopwerk te doen. Die autosuggestie werkt voor een kilometer of 30, maar daarna krijg ik toch een serieus dipje. Ik probeer wakker te blijven in Kristof’s wiel die zo vriendelijk is om het iets rustiger aan te doen. We naderen Bedar van de andere kant deze keer, en er staat ons zo belooft Kristof, en stevige beklimming te wachten. Die begint met veel een lang stuk vals plat langs een uitgedroogde bedding die de weg af en te kruist. Heel mooi, en vooral heel stil, we zitten nog altijd op asfalt, maar er zijn ons dat ganse uur denk ik 2 of 3 auto’s gepasseerd.

Na een tijdje gaat het dan toch wat steviger omhoog en ik begin me ook iets beter te voelen. Een echte top is er niet, na het klimwerk volgt wat afwisseling op en neer en omdat ik denk dat de meeste hoogtemeters erop zitten houd ik me aanvankelijk niet meer in. Op zo’n kilometer of 8 van Bedar (we naderen nu vanaf de andere kant) zie ik dan in de verte de weg ernaartoe lopen, oeps, moeten we dáár nog over?

Jawel dus, en de moed zinkt me op dat moment even in de schoenen. De stijgingspercentages lopen hier naar de 10 %, voor zover ze al niet in de dubbele cijfers te tellen zijn... . Kristof heeft er blijkbaar wel nog zin in, want hij springt gezwind van me weg. Ik trek nog een blikje karakter open, dat is net voldoende om vlak voor de top terug te kunnen aansluiten. Windvestje aan voor de afdaling, en wat 2 dagen geleden een leuke klim was, blijkt nu ook een super afdaling. Enfin, als je kan dalen tenminste, tegen dat ik een beetje door heb hoe ik de bochten moet aansnijden is Kristof al een halve kilometer weggereden… . Desalniettemin, toch plezant, al is het maar omdat de kilometers er op die manier door vliegen. We rijden off-road richting ons terras, onze dag is toch weer goed geweest voor 1400 hm en 112 kilometertjes erbij.

Dag 5 – Mojacar klimmen

Vandaag gaan we rijden in de Bergen vlakbij Mojacar. Eerst off-road de goeie richting uit, om dan aan de klim van de dag te beginnen. Een kilometer of 12-15, in het begin een percentje of 3-4, maar het wordt steiler naar het einde toe, volgens mijn onfeilbare persoonlijke gids.

Ergens aan het begin van dat steilere stuk zie ik een trackje liggen dat er wel heel veel belovend uitziet. Kristof voelt zich niet zo super (en weet ook nog wat er komt;-) ik ga het alleszins even verkennen. Ik volg het op de kam over een bultje of drie, en het ziet eruit dat het verder blijft lopen. Het staat genoteerd voor een volgende keer dat we hier passeren, maar nu moet ik alleszins maken dat ik Kristof terug te pakken krijg. Als ik al wat overschot had vandaag ten opzichte van hem is dat er alleszins uit tegen dat ik er terug bij ben.

Na de beklimming die op de GPS staat (de laatste kilometers daarvan waren inderdaad steil) volgt er nog een stukje asfalt tot helemaal aan de top dat Kristof bij zijn vorige passage hier niet gedaan heeft. Heel steil wel volgens hem. Als ik vragend kijk zucht hij eens (“ik had beter de Peter Vandooren meegepakt, dieje zijn batterij was hier al lang plat”), maar echt veel overtuiging had hij toch niet nodig. Het eerste stukje is nog OK, dan staat er een bordje: 30%. Olapola. Ik mankeer de laatste twee van mijn 11 versnellingen achteraan, en die heb ik daar node gemist. En danseuse naar boven, ik heb 28 % op mijn tellerke zien staan, dus die 30% was niet om te lachen. Eerst lijkt het of het bij een kort stukje zal blijven, maar na die bocht gaat het bijna even steil verder. Gelukkig zit er ook wat recuperatie in, “maar” 10%. Alles is relatief.

Boven aan de top staat een vriendelijke Spanjaard, een kort babbeltje (we zitten daar op 950 meter en dat was toch wel friskes) later beginnen we aan de afdaling. Eerst over hetzelfde stuk asfalt waarover we naar boven gereden zijn, maar dan off-road verder, ook weer een fantastisch stukje. Als we bijna beneden zijn heeft Kristof nog een paar leuke trackjes in petto, goed voor het mooiste wat we volgens mij die week gedaan hebben: eerst dalen naar en langs de kust, dan weer naar boven en vandaar over de kammetjes terug. Die kammetjes waren meestal (net) te doen, behalve eentje die ontiegelijk steil was, 40 % of meer schat ik, maar dan off-road.

Het laatste stukje van die track was een heel steile afdaling die we (zelfs Kristof) deels te voet doen. Op het einde ziet het er weer net te doen uit en gaan we rijdend naar beneden. Het valt beter mee dan het eruit zag, denk ik, maar ik had beter op de weg gelet in plaats van dat te denken, want in het allerlaatste dropje, als ik denk dat het al achter de rug is ga ik royaal over de kop, gelukkig zonder erg. Langs de kust terug naar San Pedro, met de wind vol in de rug als extraatje. Dit is zonder twijfel de mooiste rit van de week geweest (en ook de prachtigste dag ervoor, want het weer was ronduit stralend die dag).

Enige minpuntje is dat de Belgen zich collectief in de luren laten leggen door Vanderpoel in Leuven. Als hij er dan eens niet met kop en schouders bovenuit steekt, geven ze het hem nog kado ook, met twee man van dezelfde ploeg nota bene. De kwibussen. Morgen en overmorgen belooft het weer iets minder te zijn, we zullen het straks zien.

Straks inderdaad, want het is nu zo’n uur of 5 ’s ochtends. Als ik dan toch niet kan slapen, kan ik er er even goed van profiteren om nog eens een verslagske te schrijven.

Dag 6: rustig off-road ritje

De rit van gisteren kunnen we toch niet meer topppen, dus houden we het vandaag rustig: een beetje off-road, nog wat spelen in die tracks waar we donderdag ook al waren. Het weer is wat minder dan de laatste dagen, nauwelijks zon, maar gelukkig geen regen. Een “gewone” rit noemen we dat hier, als we diezelfde rit ’s zondags als toertocht zouden krijgen zouden de superlatieven niet van de lucht zijn, we zijn verwend aan het raken.

’s Avonds zijn we op advies van San Pedro gaan eten in een restaurantje waarvan ik de naam vergeten ben, iets met twee LL’en erin (Kristof, help even). Alleszins een aanrader, we eten een drie gangen menu (met zoveel keuze dat het eigenlijk a la carte is) en betalen drank inclusief 31 euro (voor ons beiden!). Net te laat ontdekt, of net op tijd voor ons volgende bezoek hier, we zullen wel zien. Kristof begint die avond zin fiets al te demonteren, want morgen vliegen we weer huiswaarts. Ik profiteer van het feit dat ik mijn fiets maar gewoon om de hoek moet droppen en maak nog grootse plannen.

Dag 7: idem dag 5 maar meer wind

Het is maandag vandaag, en we moeten dus huiswaarts. Koffers heb ik gisteren al gepakt, en ik ben wat vroeger opgestaan om vandaag toch nog een ritje te kunnen rijden. Nou ja, ritje: het plan is om de rit van afgelopen woensdag nog eens dunnetjes over te doen. Enige vraag is of we dan wat later kunnen uitchecken, in principe moeten we om 11:00 buiten zijn. Ik ga dat even navragen bij de receptie. Natuurlijk, geen probleem, als we maar vóór 14:00 buiten zijn, want dan sluit de receptie. Heerlijk volk, die Spanjaarden.

Ik spring op mijn fiets en begin aan hetzelfde parcours als 2 dagen eerder. Ik wil absoluut om 13:00 terug zijn, dat heb ik aan Kristof beloofd, dus ik zet er wel de pas in. Het plan is om dezelfde rit te doen, en als het snel genoeg gaat kan ik misschien de laatste lus over die kammetjes er ook weer bij nemen. Het weer is veel minder, geen zon, heel veel wind, en boven aan de top nogal koud ook. Dat folieke van 30% laat ik vandaag dus met plezier aan mij voorbijgaan, ik begin meteen aan de afdaling. Daar begin ik de wind pas volop te voelen. De term stevigebries is te vriendelijk, dit is echt stormachtig. Ik wordt een paar keer bijna van mijn sokken geblazen, gelukkig mindert de windkracht een klein beetje naarmate ik dichter beneden kom.

 

Na het eerste off-road stukje kangs de kust heb ik nog 1:20 over om om 13:00 thuis te zijn, en bovendien heb ik wind mee bergop. Lang twijfel ik dus niet, rap nog die laatste trackjes meepikken. Ik kom beneden aan met nog 45’ over voor de laatste 18 kilometer, wel met de wind vol in het gezicht, gelukkig heb ik nog wat hoogtemeters gespaard ook. De allerlaatste 10 kilometer, op het asfalt langs de kust zijn er wat teveel aan, keihard stoempen om nauwelijks 22 km/h aan te houden. Enfin, ik ben terug om 12:58, alles uit de vakantie persen wat erin zit noemen ze dat.

Douchke, alles in de koffer gooien, fiets droppen en terug naar huis met de vlieger. Was het als stage misschien niet optimaal, vooral wegens iets te slecht geslapen om fatsoenlijk te recupereren, als fietsvakantie was het top!

De volgende dag spring ik om 07:15 op mijn fiets richting Brussel. Regen, wind, kou, allemaal present: welkom terug in België.