Cimes de Waimes 2017

Auteur : Rupert
Gepubliceerd: Maandag 29 Mei 2017  14:20h

---

Na ik-weet-niet-hoeveel jaar sta ik nog eens aan de start van een echte marathon, de Cimes de Waimes. Van de laatste (en meteen ook de eerste) keer dat ik hier was herinner ik me een redelijk te doene Ardennen marathon, niet al te technisch, en niet zo zwaar als die in het vlakbij gelegen Malmédy. Twintig gemiddeld is weer de bedoeling, dus 4:15 voor de voorziene 85 kilometers. Minder mag, méér zou een teleurstelling zijn, daar moeten we niet flauw over doen.

Inschrijven heb ik op voorhand gedaan, als ik om 8:45 ter plaatse ben heb ik dus niks anders meer te doen dan mijn startnummer op mijn fiets te hangen en aan te schuiven voor de start. Eerst nog een snelle blik op het parcours werpen zodat ik wat referentie punten heb. Ik zie een steengroeve, het stuwmeer bij Robertville, een klim naar de Signal de Botrange, daar zit normaal de skipiste ook ergens tussen, dan terug naar het stuwmeer, en van daar nog een kilometer of 7 binnen bollen. Er hangt geen hoogte profiel bij, maar van de vorige keer weet ik nog dat normaal het middenstuk, van kilometer 30 tot 70 het zwaarste is, de rest is wel te doen.

Aanschuiven aan de start dan, en onderweg nog een klapke doen met een paar medebikers nu we daar nog adem voor over hebben. Veel Neder- en andere buitenlanders hier aan de start, en we hebben allemaal in dezelfde file gestaan onderweg, door een ongeluk net voorbij Luik. We starten in blokken van een man of 100, om de 10 minuten. Mijn blokje was voorzien om 9:40, maar door dat ongeluk is het uiteindelijk 10:00 voor we echt weg zijn. Meteen bergop uiteraard, een redelijk lange klim over het asfalt. Gratis hoogtemeters zijn dat, die steken we in de achterzak voor op het einde, als de pomp af is. En áf zal ze zijn, dat spreekt vanzelf.

De eerste 20-30 kilometer zijn trouwens allemáál gratis of zo goed als: allemaal vrij goed bollend, goed te doene klimmetjes, lange en snelle afdalingen: ruim 23 gemiddeld het eerste uur. Niet dat ik me illusies maak, zoals gezegd, ik zal op kilometer 70 wel zien, als ik daar nog overschot heb zal ik mijn ambities wel bijstellen. Intussen is het wel leuk meegenomen natuurlijk, na 2 uur rijden heb ik nog altijd ruim 3 kilometer bonus. Dan komt wel de eerste echt zware klim van de dag eraan, op mijn eerste ijkpunt ook, in de steengroeve. Redelijk steil is die, nog net te doen op het op twee na grootste kroontje achteraan  - maar best ook, want de twee laatste zijn om één of ander reden niet bruikbaar – dat had ik gisteravond nog gemerkt, maar ik heb maar wijselijk niet geprobeerd er zelf iets aan te doen. Díe is allerminst gratis, integendeel zelfs. Vanaf dan wordt het geleidelijk allemaal een beetje zwaarder, ook door de toenemende vermoeidheid natuurlijk. De afdalingen een tikje technischer, maar nog altijd snel genoeg, op tijd en stond een verfrissende splash door een riviertje, af en toe een trackje met wat meer wortels erin maar niks extreem. Enfin, ik amuseer me nog opperbest. Na een kilometer of 60 begin ik wel uit te kijken naar de klim op de skipiste, want vanaf daar zou het zwaarste achter de rug moeten zijn. Het stuwmeer ben ik intussen al voor de eerste keer gepasseerd overigens.

Die klim op de skipiste komt er aan zoals voorzien, na 62 kilometer, en is zoals ik me herinner, niet overdreven zwaar, minder alleszins dan die in de steengroeve. Zo’n 15 % grotendeels, enkel op het einde een beetje meer. De 5 kilometer ervoor én erna zij wel zo goed als allemaal bergop, dat begint wel serieus door te wegen. Zeker ook omdat het niet echt vlot meer bolt, en dat is een understatement. Er is maar één ding erger dan je hoogtemeters te moeten afgeven op met boomwortels overwoekerde trackjes, en dat is om ze op hetzelfde soort trackjes te moeten verdienen… . Als ik helemaal boven ben op de Botrange, zit ik wel nog perfect op schema, dat is wel een opsteker, vanaf hier moét het immers bergaf gaan. En effectief, daarna volgen er een paar redelijk goed bollend, merendeels dalende stukken. Voor ik het weet zit ik terug aan het stuwmeer. Vanaf hier is het niet lang meer, nog een 10 kilometer. Dat is maar best ook. Ik heb niet veel tijd verspild aan de bevoorrading, rap een rijsttaartje meegrabbelen en al rijdend naar binnen proppen, en één keer mijn drinkbus bijgevuld, dat was het zowat. Dat begint me nu wat op te breken, maar 10 kilometer, dat kan ik nog wel op karakter, of dat was en is alleszins het plan.

De realiteit valt dik tegen. Het stukje langs het stuwmeer is echt een rótstuk. Een hotsebotse single track vol boomwortels, en alleen vlak als je het gemiddeld bekijkt. En daarna wordt het nog erger: het stukje waarvan ik dacht dat het dalend was, gaat in werkelijkheid bergop en is zo mogelijk nog hotse-botser. Het zou kunnen dat het in werkelijkheid niet zo erg was als ik het me nu herinner, ik was daar redelijk kapot aan het gaan. Alleszins, ik wordt daar fysiek en mentaal gesloopt, naar mijn gevoel was er in die laatste 10 kilometer werkelijk geen 100 meter die een beetje vlot bolde. Duwen trekken, stampen, en vloéken, vloéken dat ik daar gedaan heb. Een beetje aflaten-boer had daar zijn fortuin aan mij kunnen verdienen.

Ik heb het intussen nagekeken ook, dit stukje zat er de vorige keer absoluut niet in (de klim op de steengroeve trouwens ook niet, dat soort dingen vergeet je niet zomaar, zelfs niet na 6 jaar …). Toen waren de laatst 10 kilometers echt een makkie vergeleken met wat ik nu voor de wielen geschoven krijg. Het lijkt eindeloos, maar is het uiteraard niet, uiteindelijk zie ik toch het kerkje van Waimes opdoemen, een laatste redelijk snelle afdaling en dan zowaar nog eens een kilometer die vanzelf bolt. Ik moet al terug naar mijn eerste Cristalp om zó blij geweest te zijn de aankomstboog te zien.

Blij is trouwens het woord niet, opluchting komt dichter in de buurt. Ik bol over de streep met 88 kilometer en 4:19 op mijn Garmin. Daar moet ik 2 kilometer en 10 minuten van aftrekken, want ik heb, voorzienig, mijn chrono al gestart aan de parking, kwestie van mijn wagen na afloop terug te vinden in de zombie status waarin ik me tegen dan ongetwijfeld zou bevinden en me nu ook effectief bevind … . Als ik goed kan tellen dus 4:10 ongeveer, voor 86 kilometer. Plus de tijd die ik aan de bevoorrading stil gestaan heb, dat kan nooit meer dan 2 minuten geweest zijn. Dat blijkt ook uit de officiële uitslag: 4:11:25, 78ste overall en 19de in de masters 2.

 

Niet dat het me op dat moment iets kan bommen. Ergens wéét ik wel dat ik blij ben dat ik het gehaald heb, maar vóelen doe ik het niet. Wel mijn rug, schouders, ellebogen, polsen, … . Compleet kapot ben ik. Ik zwier mijn fiets ergens tegen een nadar, giet met plezier een frisse halve liter sportdrank naar binnen en wurg er een bekertje pasta achterna. Daarna krabbel ik terug op mijn fiets en rijd tegen wandeltempo naar mijn wagen, goed voor nog 30 extra hoogtemeters. Daarmee komt het totaal voor vandaag op bijna 2000. Terwijl ik naar de wagen rijdt kijk ik een beetje rond, en zie ik in wat voor prachtige streek ik vandaag gereden heb. Daar heb ik onderweg geen seconde aandacht voor gehad. Is dat erg? Ik vind alleszins van niet, I’ll sleep when I’m dead, en het landschap bewonderen doe ik dan wel net daarvóór. Of over een paar maand als we er met de club op uit trekken ;-)

En van slapen gesproken, ik ga deze keer niet zeggen dat wakker blijven het zwaarste was dat ik die dag gedaan heb, maar het wordt toch hoog tijd dat er eens iemand mee gaat, dat zal de terugrit toch iets draaglijker maken… .

PS: ik ben na een kilometer of 10-15 iemand voorbij gereden die me blijkbaar kende. Ik heb nog goedendag terug geroepen, maar stoppen zat er op dat moment niet in. Hij (’t was geen zij, dan had ik misschien wel nog overwogen te stoppen ;-) mag zich bij deze melden.

 

PPS: Ik was half en half van plan om La Reid en/of Malmédy nog te doen ook dit jaar, maar na hoe ik vandaag afgezien heb op het einde zal ik toch meer dan twee weken nodig hebben om dat genoeg te vergeten om iets dergelijks opnieuw te willen doen. Het voordeel van je grenzen te verleggen is dat dat je ze daarna minder makkelijk terug vindt, het nadeel van het op déze manier te doen is dat je zelfs geen zin meer hebt om ze op te zoeken… . Gelukkig was dat ook niet nodig in Werchter vandaag.

 

Cu, Rupert