Beter laat dan nooit: Cristalp

Auteur : Rupert
Gepubliceerd: Donderdag 4 Oktober 2018  14:57h

---

“En ooit, als ik oud en grijs ben, en niet meer zo'n competitiebeest, wil ik zeker nog eens de Cristalp rijden, niet om een tijd neer te zetten, maar gewoon om te genieten van de omgeving.” Dat is een zinnetje uit het verslag van mijn allereerste Cristalp, intussen 14 jaar geleden. Wel, geloof het of niet, maar het is zover. Een week of twee geleden dacht ik, tiens ja, de Cristalp, misschien moet ik die nog eens gaan rijden. Ik pols even bij Siegfried, of hij zin heeft. Hij is daar vlakbij op vakantie met het gezin en was al met het idee aan het spelen om hem ook nog eens te rijden, dus veel overtuigingskracht heb ik niet nodig. Rap inschrijven voor we ons kunnen bedenken.

De week ervoor ga ik nog wat hoogtemeters doen in Bouillon. Veel valt daar niet over te vertellen, behalve dat ik op één van de ritjes daar, in een snelle afdaling die halfweg plots beslist om toch maar technisch te worden, aan een hoge snelheid tegen de grond smak. Op het eerste zicht lijkt de schade nog mee te vallen, en ik prijs me gelukkig, want het was echt wel een heel stevige smak. Als ik thuis kom en mijn achterzak leegmaak, blijkt dat ik dus toch iets gebroken heb: mijn GSM. Daar moet ik nog blij mee zijn ook, want aan de afdruk te zien is het mijn GSM die mijn rug voor erger behoed heeft. De kneuzingen zijn tegen dan trouwens ook erger dan eerst gedacht, in die mate zelfs dat ik al denk dat ik eraan hang voor mijne Cristalp. Na een nachtje (niet) slapen en een heel voorzichtig ritje de volgende dag valt het al bij al nog mee. Dat wil zeggen, zo lang ik niet nies heb ik er niet heel veel last van.

Donderdag vertrek ik dan richting Publier, waar Siegfried met zijn gezin aan het camperen is. Vrijdag vertrekken we van daar naar Verbier, met een tussenstop in Sion waar de inschrijving en de technische controle is. Camperen in Verbier is het plan, maar anders dan vroeger heeft de organisatie dit jaar geen camping meer voorzien. Uiteindelijk gooien we ons tentje neer aan de school in Verbier, maar het is dan al 17 uur gepasseerd, en ik moet de wagen nog in Grimentz gaan zetten, nog eens dik een uur rijden is dat. Vandaar moet ik dan nog een lift terug naar Verbier versieren ook. Logistiek is het een nachtmerrie, die Cristalp… .

Om 19:00 ben ik in Grimentz, maar echt gerust ben ik er niet op, ga ik hier nu nog een lift terug vinden? De eerste mensen die ik aanspreek weten niet waar ik het over heb, en spreken al over 2 bussen en een trein om terug tot in Verbier te geraken. Maar als ik naar de aankomstplaats rijdt zie ik gelukkig nog een paar mensen staan die duidelijk ook bikers zijn, en ik kan met een paar vriendelijke zwitsers terug naar Verbier. Simon, Julien en Florian: bij deze nogmaals wreed bedankt. Die Florian was trouwens gene simpele, een elite zonder contract die de Cristalp al eens in minder dan 7 uur gereden heeft, en marathons rijdt zoals wij toertochten doen. Simon en Julien hebben ambities die dichter bij de onze liggen: uitrijden zonder ongelukken, een tijd van een uur of 10, en genieten onderweg… .

’s Avonds is er pasta a volonté, daarna alles klaarzetten en onder zeil voor een niet al te goede nachtrust, maar daar lig ik niet wakker van, figuurlijk dan. Opstaan om 5:30, klaarmaken en richting start.

Om 6:30 valt het startschot, en beginnen we eraan. Op’t gemak rijden, en als we nog overschot hebben, dan is de klim naar la Vieille lang genoeg, dat is zo’n beetje het plan vandaag. Het weer is perfect op dat moment, zonnig en niet te warm of te koud. Er worden wel onweersbuien voorspeld vanaf een uur of 15, maar wie dan leeft, dan zorgt.

De eerste 50 kilometer zijn redelijk simpel hier: klimmen en dalen over tamelijk brede wegen met af en toe eens een iets technischer stukje. Nogal wat asfalt ook, gratis kilometers die we in de achterzak steken. Het echte werk begint in de laatste kilometers van de Mandelon, en dan vooral de afdaling ervan. De eerste keer dat ik die met een echte fiets mag doen, en dat scheelt toch wel moet ik zeggen. Zelfs al bleek aan de technische controle dat mijn vering zo goed als naar de knoppen is (dank u Cycle Passion om me daar 3 maand terug 200 euro voor te laten betalen), het gaat toch vlot en met veel meer plezier dan mijn eerdere passages hier. Als we in Eison aan de voet van La Vieille staan voel ik me nog toppie. Siegfried ziet er dan ook nog goed uit. Onder het motto: “rap naar boven nu we ons nog goed voelen” begin ik wel iets vlotter aan die laatste klim dan Siegfried, maar ik neem me voor om bovenaan de Pas de Lona te wachten.

De klim naar la Vieille is echter lang, zo’n 8 kilometer, en spijtig genoeg is alles wat ik mee heb aan eten en drinken net een paar kilometer voor de top op, net als de batterij van mijn GPS. Die laatste kilometers is het dan ook harken om nog wat tempo te houden, waar zijn die gratis kilometers als je ze nodig hebt? Bij de bevoorrading sta ik 10 minuten aan een stuk alles naar binnen te werken wat ze daar in de aanbieding hebben (3 bekers cola, 8 (acht!)energierepen, nootjes, droge vruchten, … Gelukkig wil mijn maag nog mee op dat moment, dat is anders ook niet van mijn gewoonte. Ik steek ook nog een stuk of 2 energierepen in mijn achterzak, beter te laat dan nooit zullen we maar zeggen.

En te laat is het inderdaad, want op de Pas de Lona zit mijn energiepeil nog altijd rond de nul. Afzien zoals gewoonlijk daar zullen we maar zeggen, maar precies nog een graadje erger dan ik me herinner. Ik geraak uiteindelijk boven natuurlijk, stapje voor stapje. Als ik mijn windvestje en mouwpjes terug aan heb, is Siegfried nog niet te zien. Ik stuur dan maar een SMS’je met excuses dat ik toch al ga door rijden, want het is pittig koud daar op bijna 3000 meter hoogte, het begint ook te druppelen en echt overschot heb ik niet meer. Het laatste stukje boven en de afdaling naar Grimentz gaan opnieuw redelijk, die energierepen waren dan toch voor iets goed. Die afdaling is overigens super tof, en dat is de eerste keer dat ik er zo over denk. Een kleine valpartij (blijven haken met mijn stuur in een veiligheidsnet ;-) verandert daar niks aan. Even goed vraag ik me onderweg toch af hoe ik hier in godsnaam 2 keer levend binnen geraakt ben zonder voorvering. Een heel stuk trager is minstens een deel van het antwoord denk ik… .

Ik rijd binnen met een goed gevoel dus, en dat was toch de eerste bedoeling vandaag. Sigi volgt een kwartiertje later, 9:45, dat is ruim onder de beoogde 10:00. Opdracht volbracht dus. Volgens Siegfried was het zijn laatste keer hier, ikzelf weet het nog zo niet. Zelfs nu, nog maar een dag na de rit heb ik al zin om opnieuw te vertrekken. Dit is toch echt een ongelooflijk prachtige streek. De beklimmingen zijn allemaal goed te doen, lang zonder steil te zijn, een klein stukje hier en daar niet te na gesproken. De afdalingen zijn gewoonweg zalig, mits voorzien van enige veerweg. En dat allemaal in een indrukwekkend decor waar je stil van wordt. Siegfried kent iemand die in Les Colons een chalet heeft. Met alle respect voor de Vogezen en de Ardennen, waarop wachten we nog om eens met de club de échte bergen in te trekken?

PS: Mijn eindtijd is uiteindelijk 9:28 of zo. Met al dat op ’t gemak rijden en wachten onderweg dus zelfs nog 5 minuten sneller dan mijn snelste tijd tot dan toe. Dat zal dan toch vooral aan de fiets liggen ;-)