3 Ballons + Verkenning
Auteur : Rupert
Gepubliceerd: Zondag 10 Juni 2018 18:28h
3 Ballons + Verkenning
Na de Marmotte een jaar of 10 geleden is het eindelijk nog eens tijd voor een nieuwe uitdaging: Les 3 Ballons in de Vogezen, goed voor 211 km en 4400 hoogetemeters. Ward was uiteindelijk niet te overtuigen, dus ben ik alleen vertrokken met de koersfiets in de koffer. Overnachten doe ik op camping La Jonquille in Hurecourt, een bijzonder aan te raden camping voor wie eens wat anders wil dan de klassieke campig-met-zwembad. Hurecourt zelf is een onooglijk dorpje op een kilometer of 40 van Luxeuil-les-bains, waar het startschot valt. Als je weet dat de finish nog eens 40 kilometer verder ligt, op la Planche des Belles filles, dan weet je meteen ook dat ik een logistiek probleem heb: hoe geraak ik terug aan de start na de rit? Er is een navette, maar ik kan al raden hoe er daar met de fietsen zal omgesprongen worden, die optie heb ik dus niet genomen.
Enfin, dat zijn zorgen voor later. Ik arriveer woensdag avond, zet mijn tentje op, en vertrek meteen de volgende ochtend, donderdag, voor een verkenningsritje, kwestie van eens te zien waar ik ook alweer mijn klimmersbenen gelaten had. Enfin, ritje: ik wil de ganse 3 Ballons rijden zonder de slotklim op de planche, in plaats daarvan ga ik van Plancher-Bas, na zo'n 198 kilometer is dat, terugrijden naar Luxueil, nog eens ruim 40 kilometer. De eerste 45 kilometer of zo zijn relatief vlak, op 2 kleine colletjes na. Daarna gaan we links de eerste ballon van de dag op, de ballon de Servance, terwijl ik rechts al zicht heb op de eerste kilometer van de Planche, die er redelijk steil uitziet. De Servance zelf is goed te doen, elke kilometer staan er bordjes die aangeven wat de te verwachten helling voor de volgende kilometer is. De aanloop, aan 2-3% niet mee geteld, is de echte klim een 8 kilometer lang, met percentages die niet boven de 9% gaan. De afdaling is een tikje tricky, zeker omdat ze er niet droog bij ligt. Daarna gaat het op en af, na de Ballon de Servance volgen nog de Grand Ballon, met de Markstein als aanloop, en de Ballon d'Alsace. Tussen door liggen nog de Col d'Oderen, en de Hundsruck als noemenswaardige hellingen.
Bij het begin van de Markstein, begint het te regenen, alsmaar harder. Tegen dat ik daar boven ben, ben ik kletsnat. Ik schuil even in de plaatselijke taverne tot het ophoudt met regenen, en rijdt dan verder naar de hoogste punt van de rit, de Grand Ballon. Vanaf daar begint een afdaling van een kilometer of 20 maar veel plezier heb ik daar niet aan. Ik heb het ijskoud en zit letterlijk te bibberen op de fiets. Ik ben dan wel ongeveer droog als ik beneden ben, en hoop vurig dat het vanaf dan niet meer écht gaat regenen. Dat gebed wordt verhoord, maar even goed wordt het niet echt warmer. Na 7:08 ben ik boven op de Ballon d'Alsace en drie kwartier - en een noodstop bij de kruidenier om wat extra calorieën te tanken - later verlaat ik het parcours en rijd terug naar Luxeuil. Ongeveer 200 kilometer en bijna 4000 hoogtemeters heb ik er dan opzitten, dat moet volstaan om mijn klimmersbenen terug te vinden. Gelukkig zijn de eerste 20 kilometer naar Luxueil grotendeels vlak en lichtjes bergaf zodat het wat opschiet. Vanaf Lure is het echter zoeken, en gewoon de pijlen naar Luxeuil volgen is niet voldoende, want op een bepaald moment raak ik zelfs verzeild op de pechstrook van een tweevaksbaan. 't Gaat wel goed vooruit daar, maar echt comfortabel is het niet. Enfin, na wat zoeken geraak ik toch eindelijk terug in Luxeuil. Daar verlies ik nog eens 45 minuten met het terugvinden van de auto omdat mijn GPS (die ik voorzienig af gezet had om de batterij te sparen) kuren had. De back-up, mijn GSM, heeft een platte batterij, dus daar sta ik dan, met het oriëntatie vermogen van een goudvis. In het centrum van Luxeuil, op zoek naar een auto waarvan ik alleen weet dat hij op "een" parking van de 3 Ballons staat. Gelukkig krijg ik uiteindelijk toch mijne Garmin zover dat hij me het beginpunt van mijn rit toont, en ben om om 19:00 eindelijk terug aan mijn auto, waar ik ruim 10 uur eerder vertrokken ben, met 240 kilometer in de benen. Genoeg getraind... .
De volgende dag is het spaghetti bunkeren en recupereren. Ik profiteer er ook van om kennis te maken met een zeker Dirk Goublomme, die ook de 3 ballons gaat rijden de zaterdag. Hij heeft al redelijk wat ervaring, is hier voor de 6de of 7de keer, met een besttijd van 7:32. Dat kan tellen, ik hoop zelf op een tijd beneden de 8 uur, met 7:30 als absolute toptijd. Hij is hier met gezelschap die hem onderweg gaan begeleiden, en gelukkig kan ik met hem mee vanaf de finish terug naar de startplaats, dat is dus al opgelost. Hij verklaart me wel gek dat ik al zo lang gereden heb als verkenning. Ik had zelf ook graag nog een dag meer rust gehad, maar soit, 't is niet anders.
Zaterdag om 6:45 sta ik dan redelijk vooraan aan te schuiven in mijn startvak. De start is voorzien om 7:15, maar valt uiteindelijk pas om 7:22. In het begin is het wat zoeken, maar al snel komt het ganse peloton samen (Zo'n 2.000 man voor de Gran Fondo dacht ik) en stomen we over brede wegen richting het eerste klimmetje van de dag. Het gaat een stuk sneller dan mijn eenzame rit twee dagen eerder: bijna 34 gemiddeld de eerste 45 kilometer, met daarin toch al bijna 500 hm. Op die eerste colletjes gebeurt ook de eerste schifting, en ik zit dan in een pelotonnetjes dat me uitstekend bevalt, allemaal redelijk goede klimmers en ook op de tussenstukken wordt er goed tempo gereden. Echt kennen doe ik niemand natuurlijk, maar je benoemt ze aan de hand van de truien: Innerme, een klimmerstype, Steenbeke, een wat oudere harker die geen meter kop wil doen, ... . En ook een meisje met een blonde vlecht en een truitje van CSC die bijzonder goed klimt en daalt. Ik neem me voor om tijdens de Servance eens naar haar startnummer te kijken voor het geval ik haar of zij mij lost. Vlak voor we aan die Servance gaan beginnen rijdt ik echter lek: niet gewoon een steentje, maar een punaise die recht in min voorband steekt. We staan daar met een stuk of 6, en terwijl we er staan rijden er nog eens 2 lek, dus toeval is het niet. Wie dat grappig vindt, ik heb geen idee, maar ik alleszins niet. Ik zie mijn pelotonnetje met de noorderzon verdwijnen. 8 minuten kost het me om mijn band te vervangen, 't is te hopen ook dat het bij één keer blijft, want ik heb ook maar één bandje bij.
De Ballon de Servance beklim ik dan ook met weinig animo, daarna gaat het terug wat beter, maar even goed stukken minder dan had gemoeten: in de beklimmingen rijdt ik weg, en de afdalingen sluit ik aan bij een groepje, die ik dan bij de volgende beklimming terug achter laat, op zoek naar een volgende groepje. Goed voor de moral, maar ik had toch liever "mijn" peletonnetje gehad - op de Markstein bvb, een col die behalve de eerste kilometers maar zo'n 4à5 % stijgt, rijd ik een kilometers lang met een gans peloton in mijn wiel die het vertikken om over te nemen. Daarbij trouwens ook een vrouw, een Noorse dacht ik, die redelijk goed vooruitging, en zelfs even wou overnemen, als enige van gans die groep. Innerme en Steenbeke van mijn oorspronkelijke peloton zie ik onderweg trouwens nog terug, op de Markstein al. De blonde vlecht heb ik niet meer gezien, die zag er ook niet uit of ze aan haar proefstuk was hier trouwens.
Op de voorlaatste beklimmig, de Ballon d'Alsace, begint het moeilijk te gaan voor mij. Na 6:22 ben ik boven daar, dat is zo'n 45 minuten sneller dan bij de verkenning. Ik kan in de afdaling nog aanpikken bij een groepje dat met een rotvaart richting Planche stuift. Ik kan net volgen, voel wel al dat het beste eraf is dan, maar goed, die Planche de Belle filles doen we toch gewoon op karakter dan?
Na 7:12, 206 kilometers en net geen 4.000 hm begin ik eraan. Vijf en een halve kilometer, voor net geen 500 hoogtemeters. De eerste kilometer is ontiegelijk steil, de tweede kilometer net iets minder, en daarna gaat het licht uit. Ik ben al redelijk diep geweest op de fiets in't verleden, maar de drie kilometer die daarna volgen slaan echt alles wat ik al meegemaakt heb. Dit is geen hongerklop, geen man met de hamer, dit is de man met de pletwals. Ik zwalk over de weg, wordt voorbij gereden daar alles en iedereen. Ik kijk op mijn hoogtemeter om te weten hoever het nog is, want die gaan sneller voorbij dan de kilometers. Nog 200 meter stijgen, nog 150, nog 100. Ik ben niet van de fiets gestapt, maar enkel omdat ik weet dat ik er nooit terug op zou geraken. De allerlaatste kilometer heeft volgens een bordje een gemiddelde stijgingspercentage van minder dan 5%, jammer genoeg niet egaal verdeeld: eerst een stuk van een percent of 11, daarna een vlak stukje, en daarna een muur van 20%, gelukkig zie ik dan al de finish. Ik sleur me naar boven, laat mijn fiets vallen en begin cola en pasta naar binnen te werken. Ik heb het op dat moment ijskoud en moet er écht niet goed uit gezien hebben, want een paar mensen hebben er dan de eerste hulp bij gehaald. Die hebben me prompt in een isolatedeken gewikkeld en, na mij bloeddruk gemeten te hebben, op een veldbed aan het infuus gekoppeld. Onderkoeling en dehydratatie was de diagnose. Ruim drie kwartier heb ik daar onbedaarlijk liggen rillen (al is stuiptrekken allicht een beter woord), daarna begin ik me stilletjes aan terug iet of wat normaal te voelen, whatever that means. Handig ding trouwens, zo'n infuus. Ik zou dat eigenlijk onderweg moeten bij hebben, maar 't is dat het zo'n zot zicht moet zijn, tegen 80 per uur de Grand Ballon af met een infuus rollator achter je aan. Misschien moet ik volgende keer eens gewoon doen wat ik me elke keer voorneem: genoeg drinken onderweg... . Volgende maand in de Marmotte al? Anybody?
De stats: 211,9 km, 4.398 hm. 7:49:05 volgens mijn GPS, 7:54:39 officieel. 240ste in totaal, en 68ste in de categorie 40-49.
Gepubliceerd: Zondag 10 Juni 2018 18:28h
3 Ballons + Verkenning
Na de Marmotte een jaar of 10 geleden is het eindelijk nog eens tijd voor een nieuwe uitdaging: Les 3 Ballons in de Vogezen, goed voor 211 km en 4400 hoogetemeters. Ward was uiteindelijk niet te overtuigen, dus ben ik alleen vertrokken met de koersfiets in de koffer. Overnachten doe ik op camping La Jonquille in Hurecourt, een bijzonder aan te raden camping voor wie eens wat anders wil dan de klassieke campig-met-zwembad. Hurecourt zelf is een onooglijk dorpje op een kilometer of 40 van Luxeuil-les-bains, waar het startschot valt. Als je weet dat de finish nog eens 40 kilometer verder ligt, op la Planche des Belles filles, dan weet je meteen ook dat ik een logistiek probleem heb: hoe geraak ik terug aan de start na de rit? Er is een navette, maar ik kan al raden hoe er daar met de fietsen zal omgesprongen worden, die optie heb ik dus niet genomen.
Enfin, dat zijn zorgen voor later. Ik arriveer woensdag avond, zet mijn tentje op, en vertrek meteen de volgende ochtend, donderdag, voor een verkenningsritje, kwestie van eens te zien waar ik ook alweer mijn klimmersbenen gelaten had. Enfin, ritje: ik wil de ganse 3 Ballons rijden zonder de slotklim op de planche, in plaats daarvan ga ik van Plancher-Bas, na zo'n 198 kilometer is dat, terugrijden naar Luxueil, nog eens ruim 40 kilometer. De eerste 45 kilometer of zo zijn relatief vlak, op 2 kleine colletjes na. Daarna gaan we links de eerste ballon van de dag op, de ballon de Servance, terwijl ik rechts al zicht heb op de eerste kilometer van de Planche, die er redelijk steil uitziet. De Servance zelf is goed te doen, elke kilometer staan er bordjes die aangeven wat de te verwachten helling voor de volgende kilometer is. De aanloop, aan 2-3% niet mee geteld, is de echte klim een 8 kilometer lang, met percentages die niet boven de 9% gaan. De afdaling is een tikje tricky, zeker omdat ze er niet droog bij ligt. Daarna gaat het op en af, na de Ballon de Servance volgen nog de Grand Ballon, met de Markstein als aanloop, en de Ballon d'Alsace. Tussen door liggen nog de Col d'Oderen, en de Hundsruck als noemenswaardige hellingen.
Bij het begin van de Markstein, begint het te regenen, alsmaar harder. Tegen dat ik daar boven ben, ben ik kletsnat. Ik schuil even in de plaatselijke taverne tot het ophoudt met regenen, en rijdt dan verder naar de hoogste punt van de rit, de Grand Ballon. Vanaf daar begint een afdaling van een kilometer of 20 maar veel plezier heb ik daar niet aan. Ik heb het ijskoud en zit letterlijk te bibberen op de fiets. Ik ben dan wel ongeveer droog als ik beneden ben, en hoop vurig dat het vanaf dan niet meer écht gaat regenen. Dat gebed wordt verhoord, maar even goed wordt het niet echt warmer. Na 7:08 ben ik boven op de Ballon d'Alsace en drie kwartier - en een noodstop bij de kruidenier om wat extra calorieën te tanken - later verlaat ik het parcours en rijd terug naar Luxeuil. Ongeveer 200 kilometer en bijna 4000 hoogtemeters heb ik er dan opzitten, dat moet volstaan om mijn klimmersbenen terug te vinden. Gelukkig zijn de eerste 20 kilometer naar Luxueil grotendeels vlak en lichtjes bergaf zodat het wat opschiet. Vanaf Lure is het echter zoeken, en gewoon de pijlen naar Luxeuil volgen is niet voldoende, want op een bepaald moment raak ik zelfs verzeild op de pechstrook van een tweevaksbaan. 't Gaat wel goed vooruit daar, maar echt comfortabel is het niet. Enfin, na wat zoeken geraak ik toch eindelijk terug in Luxeuil. Daar verlies ik nog eens 45 minuten met het terugvinden van de auto omdat mijn GPS (die ik voorzienig af gezet had om de batterij te sparen) kuren had. De back-up, mijn GSM, heeft een platte batterij, dus daar sta ik dan, met het oriëntatie vermogen van een goudvis. In het centrum van Luxeuil, op zoek naar een auto waarvan ik alleen weet dat hij op "een" parking van de 3 Ballons staat. Gelukkig krijg ik uiteindelijk toch mijne Garmin zover dat hij me het beginpunt van mijn rit toont, en ben om om 19:00 eindelijk terug aan mijn auto, waar ik ruim 10 uur eerder vertrokken ben, met 240 kilometer in de benen. Genoeg getraind... .
De volgende dag is het spaghetti bunkeren en recupereren. Ik profiteer er ook van om kennis te maken met een zeker Dirk Goublomme, die ook de 3 ballons gaat rijden de zaterdag. Hij heeft al redelijk wat ervaring, is hier voor de 6de of 7de keer, met een besttijd van 7:32. Dat kan tellen, ik hoop zelf op een tijd beneden de 8 uur, met 7:30 als absolute toptijd. Hij is hier met gezelschap die hem onderweg gaan begeleiden, en gelukkig kan ik met hem mee vanaf de finish terug naar de startplaats, dat is dus al opgelost. Hij verklaart me wel gek dat ik al zo lang gereden heb als verkenning. Ik had zelf ook graag nog een dag meer rust gehad, maar soit, 't is niet anders.
Zaterdag om 6:45 sta ik dan redelijk vooraan aan te schuiven in mijn startvak. De start is voorzien om 7:15, maar valt uiteindelijk pas om 7:22. In het begin is het wat zoeken, maar al snel komt het ganse peloton samen (Zo'n 2.000 man voor de Gran Fondo dacht ik) en stomen we over brede wegen richting het eerste klimmetje van de dag. Het gaat een stuk sneller dan mijn eenzame rit twee dagen eerder: bijna 34 gemiddeld de eerste 45 kilometer, met daarin toch al bijna 500 hm. Op die eerste colletjes gebeurt ook de eerste schifting, en ik zit dan in een pelotonnetjes dat me uitstekend bevalt, allemaal redelijk goede klimmers en ook op de tussenstukken wordt er goed tempo gereden. Echt kennen doe ik niemand natuurlijk, maar je benoemt ze aan de hand van de truien: Innerme, een klimmerstype, Steenbeke, een wat oudere harker die geen meter kop wil doen, ... . En ook een meisje met een blonde vlecht en een truitje van CSC die bijzonder goed klimt en daalt. Ik neem me voor om tijdens de Servance eens naar haar startnummer te kijken voor het geval ik haar of zij mij lost. Vlak voor we aan die Servance gaan beginnen rijdt ik echter lek: niet gewoon een steentje, maar een punaise die recht in min voorband steekt. We staan daar met een stuk of 6, en terwijl we er staan rijden er nog eens 2 lek, dus toeval is het niet. Wie dat grappig vindt, ik heb geen idee, maar ik alleszins niet. Ik zie mijn pelotonnetje met de noorderzon verdwijnen. 8 minuten kost het me om mijn band te vervangen, 't is te hopen ook dat het bij één keer blijft, want ik heb ook maar één bandje bij.
De Ballon de Servance beklim ik dan ook met weinig animo, daarna gaat het terug wat beter, maar even goed stukken minder dan had gemoeten: in de beklimmingen rijdt ik weg, en de afdalingen sluit ik aan bij een groepje, die ik dan bij de volgende beklimming terug achter laat, op zoek naar een volgende groepje. Goed voor de moral, maar ik had toch liever "mijn" peletonnetje gehad - op de Markstein bvb, een col die behalve de eerste kilometers maar zo'n 4à5 % stijgt, rijd ik een kilometers lang met een gans peloton in mijn wiel die het vertikken om over te nemen. Daarbij trouwens ook een vrouw, een Noorse dacht ik, die redelijk goed vooruitging, en zelfs even wou overnemen, als enige van gans die groep. Innerme en Steenbeke van mijn oorspronkelijke peloton zie ik onderweg trouwens nog terug, op de Markstein al. De blonde vlecht heb ik niet meer gezien, die zag er ook niet uit of ze aan haar proefstuk was hier trouwens.
Op de voorlaatste beklimmig, de Ballon d'Alsace, begint het moeilijk te gaan voor mij. Na 6:22 ben ik boven daar, dat is zo'n 45 minuten sneller dan bij de verkenning. Ik kan in de afdaling nog aanpikken bij een groepje dat met een rotvaart richting Planche stuift. Ik kan net volgen, voel wel al dat het beste eraf is dan, maar goed, die Planche de Belle filles doen we toch gewoon op karakter dan?
Na 7:12, 206 kilometers en net geen 4.000 hm begin ik eraan. Vijf en een halve kilometer, voor net geen 500 hoogtemeters. De eerste kilometer is ontiegelijk steil, de tweede kilometer net iets minder, en daarna gaat het licht uit. Ik ben al redelijk diep geweest op de fiets in't verleden, maar de drie kilometer die daarna volgen slaan echt alles wat ik al meegemaakt heb. Dit is geen hongerklop, geen man met de hamer, dit is de man met de pletwals. Ik zwalk over de weg, wordt voorbij gereden daar alles en iedereen. Ik kijk op mijn hoogtemeter om te weten hoever het nog is, want die gaan sneller voorbij dan de kilometers. Nog 200 meter stijgen, nog 150, nog 100. Ik ben niet van de fiets gestapt, maar enkel omdat ik weet dat ik er nooit terug op zou geraken. De allerlaatste kilometer heeft volgens een bordje een gemiddelde stijgingspercentage van minder dan 5%, jammer genoeg niet egaal verdeeld: eerst een stuk van een percent of 11, daarna een vlak stukje, en daarna een muur van 20%, gelukkig zie ik dan al de finish. Ik sleur me naar boven, laat mijn fiets vallen en begin cola en pasta naar binnen te werken. Ik heb het op dat moment ijskoud en moet er écht niet goed uit gezien hebben, want een paar mensen hebben er dan de eerste hulp bij gehaald. Die hebben me prompt in een isolatedeken gewikkeld en, na mij bloeddruk gemeten te hebben, op een veldbed aan het infuus gekoppeld. Onderkoeling en dehydratatie was de diagnose. Ruim drie kwartier heb ik daar onbedaarlijk liggen rillen (al is stuiptrekken allicht een beter woord), daarna begin ik me stilletjes aan terug iet of wat normaal te voelen, whatever that means. Handig ding trouwens, zo'n infuus. Ik zou dat eigenlijk onderweg moeten bij hebben, maar 't is dat het zo'n zot zicht moet zijn, tegen 80 per uur de Grand Ballon af met een infuus rollator achter je aan. Misschien moet ik volgende keer eens gewoon doen wat ik me elke keer voorneem: genoeg drinken onderweg... . Volgende maand in de Marmotte al? Anybody?
De stats: 211,9 km, 4.398 hm. 7:49:05 volgens mijn GPS, 7:54:39 officieel. 240ste in totaal, en 68ste in de categorie 40-49.
Kalender
| Don 21 | Vandaag geen activiteiten gepland | |
| Zon 24 | 8:00h Speedy+Randonneur VTT Zandhoven 42 km door Siegfried | |
| Zon 1 | 8:00h Speedy+Randonneur Dwars door d'Hel van Weit 59 km door Benny | |
8:30h Speedy+Randonneur Dwars door d'Hel van Weit 67 km door Siegfried |
Bekijk kalender |
